Evolutie van de hersenen
De evolutie van de hersenen kan worden gezien als een proces waarin zowel bewuste als onbewuste mechanismen zijn ontstaan, wat enerzijds heeft geleid tot een complexere en anderzijds tot een meer aangepaste manier van functioneren.
- Bewust Aansturen: Dit verwijst naar de hogere cognitieve functies, zoals redeneren, plannen en zelfbewustzijn, die zich in de neocortex hebben ontwikkeld.
- Onbewust Aansturen: Dit omvat automatische en instinctieve reacties, zoals emoties en basale overlevingsfuncties, die vaak door oudere hersenstructuren worden beheerd.
De hersenschors (ook wel cortex genoemd) is het hersengebied dat verantwoordelijk is voor de meeste complexe cognitieve functies en wordt beschouwd als het meest ontwikkelde deel van de menselijke hersenen. De hersenschors is de buitenste laag van de grote hersenen en is verantwoordelijk voor hogere functies zoals:
- Waarneming: Verwerking van informatie van zintuigen zoals zicht, gehoor, aanraking, smaak en reuk.
- Denken en redeneren: Complex denken, probleemoplossing, besluitvorming en planning.
- Taal: Verwerking en productie van taal.
- Bewustzijn: Het bewust zijn van de omgeving en van jezelf.
- Beweging: Het controleren van vrijwillige bewegingen.
- Geheugen: Het opslaan en ophalen van herinneringen.
De hersenschors is sterk gevouwen, waardoor het een groot oppervlak heeft, wat cruciaal is voor de complexe informatieverwerking die hier plaatsvindt. Het is onderverdeeld in verschillende gebieden, elk gespecialiseerd in specifieke functies, zoals de frontale kwab (denken, plannen), partiële kwab (ruimtelijk inzicht), temporale kwab (gehoor, geheugen) en occipitale kwab (zicht).
Hoewel de subcortex (onder de hersenschors) ook belangrijke functies heeft, zoals emoties, motivatie en automatische lichaamsprocessen, is de hersenschors verantwoordelijk voor de meeste complexe en bewuste processen.
Ruim 500 miljoen jaar geleden ontstond het prototype van de hersenen in een manteldiertje dat in zoute zeeën zijn leefgebied kende.
De hersenen van een manteldier worden gekenmerkt door een zakvormig lichaam met twee sifons. Eén waar het water binnenkomt en wordt gefilterd voor voedsel. De atrial sifon voert het gefilterde water af
Ze hebben een taaie, flexibele buitenkant, een tunica genaamd, waaraan ze hun naam ontlenen. Inwendig hebben ze een grote keelholte met kieuwspleten, een spijsverteringsstelsek, een zenuwstelsel en een holte waar water naar binnen stroomt en vervolgens wordt uitgefilterd: mantelholte of het atrium.
Digestive system is het spijsverteringsstelsel.
Branchial basket is het skeletstructuur dat de kieuwen ondersteunt.
Bij larven van manteldieren geeft de nerve cord (de "hersenzenuwstreng") de holle zenuwstreng aan, die kenmerkend is voor manteldieren, en zich in dit larve-stadium ontwikkelt tot zeer primitieve hersenen.
Tijdens de metamorfose ondergaat het prille zenuwstelsel grote veranderingen en ontwikkelt het zich tot een meer volwassen zenuwstelsel van een manteldier.
Esophagus = de slokdarm
Endostyle = klier om voedseldeeltjes op te vangen en is essentieel voor de stofwisseling/voorloper van onze schildklier
Genital ducts = Genitale (geslachts)gangen
Terwijl nieuwe vormen van leven zich ontwikkelden, evolueerden ook de hersenen.
In de loop van enkele honderden miljoenen jaren, ontwikkelde de hersenen zich in de vele miljoenen soorten die onze planeet gingen bewonen. Dit gebeurde in ’n aantal fasen dat begon vanuit de zee, en geleidelijk aan het oppervlak verscheen. Vanaf de eerste primitieve vissen en amfibieën naar het vaste land van reptielen, vogels en vervolgens alle zoogdieren.
Aanvankelijk waren de hersenen ‘n vrij eenvoudig orgaan, dat enkel toezicht hield op de eerste levensfuncties. Deze waren aanvankelijk slechts beperkt tot stofwisseling en voortplanting. Later kwam daar het aanpassen aan de omgeving bij om te kunnen overleven. Maar in elk tijdperk, in elke fase werden er met ’n onwrikbare willekeur nieuwe delen aan de hersenen toegevoegd. Dit bracht nieuwe vaardigheden met zich mee, meer vernuft. Daarom kreeg elke geleidelijke toevoeging een meerwaarde
Het prototype van de hersenen is waarschijnlijk ontstaan als het allereerste primitieve brein van een manteldiertje, zo’n 500 miljoen jaar geleden. Het zenuwstelsel van dit zeediertje bestond uit niet veel meer dan ’n stel gespecialiseerde cellen, met ’n knetterende elektrische lading.
Bij manteldieren vormen deze gespecialiseerde cellen een neurale buis, waaruit bij hoger ontwikkelde dieren de hersenen ontstaan. Deze neurale buis speelt een cruciale rol in de ontwikkeling van het zenuwstelsel. Het proces waarbij de neurale buis wordt gevormd, wordt neurulatie genoemd, een instulpingsproces.
De neurale buis is een embryonale structuur bij chordadieren, waaronder zowel gewervelde als ongewervelde dieren zoals de manteldieren. Het is de voorloper van het centrale zenuwstelsel.
Het vormt zich vanuit de neurale plaat door instulping en afsnoering, waardoor een buisvormige structuur in de lengterichting ontstaat.
Het manteldiertje heeft aan slechts 300 zenuwcellen genoeg om zich op het licht te oriënteren, terwijl het mantelvisje deze zenuwcellen ook gebruikt om te kunnen zwemmen. Het organisme, de zogenoemde zakpijpen waaruit het kleine manteldiertje zich ontwikkelde, hield zich voornamelijk bezig met het filteren van voedseldeeltjes uit het water en het afvoeren van afvaldeeltjes. Met andere woorden, de stofwisseling was de belangrijkste drijfveer van het leven.
Tijdens hun levenscyclus transformeren zakpijpen van een zwemmende larve naar een vastzittend volwassen manteldier. Tijdens de larvefase vertonen ze eigenschappen die 'n sterke gelijkenis tonen met gewervelde dieren, zoals een de structuur van een een ruggengraat. Dit wijst op een mogelijke evolutionaire connectie tussen manteldieren en gewervelden.
De naam ‘zakpijpen’ (Ascidiacea) klinkt apart. Deze bijzondere dieren zien eruit als ‘slijmerige zakjes’ en leven langs de Nederlandse kust en op de zeebodem van de Nederlandse zee. Vanwege hun unieke vorm zijn ze vernoemd naar de vroegere naam van de doedelzak.
Tijdens de metamorfose van het larvale zenuwstelsel tot de meer volwassen hersenen van het manteldier, zijn er aanzienlijke veranderingen:
Nerve cord is de hersenzenuwstreng
Notochord is een 'kraakbeenachtige skelet' dat het lichaam van alle embryonale en sommige volwassen chordadieren ondersteunt.
Cerebral vesicle with sensory organs is een 'hersenblaasje met zeer primitieve zintuigen"
- SKIN SENSE (Huidgevoel):
Verwijst naar de waarneming van aanraking, temperatuur en pijn via de huid.
- TOUCH (Aanraking):
Specifieke functie voor het waarnemen van fysiek contact.
- CILIARY FUNNEL (Ciliaire trechter):
Een structuur die mogelijk betrokken is bij filtratie of het creëren van waterstromen voor voeding of ademhaling.
- CORONET CELLS (Coronet cellen):
Gespecialiseerde cellen, vaak geassocieerd met zintuiglijke functies, zoals het waarnemen van licht of chemische signalen.
- BALANCE (Evenwicht):
De functie die verantwoordelijk is voor het handhaven van de lichaamspositie en oriëntatie in de ruimte.
- OLFACTION (Reuk):
Het vermogen om geuren waar te nemen.
- BRANCHIAL NERVES (Kieuwnerven):
Zenuwen die geassocieerd zijn met de kieuwen, wat duidt op een aquatisch organisme en functies gerelateerd aan ademhaling of voedselinname.
De oudste fossiele hersenen die we kennen, behoorden tot de uitgestorven zoetwatervis Coccocephalus wildi, een voorouder van moderne straalvinnige vissen, en zijn ongeveer 319 miljoen jaar oud. Bijna 99% van alle bekende vissen behoren tot de straalvinnigen. De naam 'straalvinnigen' verwijst naar de stralen in hun vinnen, been- of hoornachtige structuren die de huid ondersteunen, in tegenstelling tot de vleesachtige vinnen.
Coccocephalus wildi
World's oldest preserved brain found in prehistoric fish fossil
Het is een artistieke weergave van de vis, die een lengte van 6 tot 8 centimeter had.
Bronnen: BBC // Reddit // Independent
Naarmate het aantal zenuwcellen geleidelijk toenam, verschenen er kleine uitstulpingen langs de neurale buis, de eerste tekenen van hersengroei. De toename van zenuwcellen in de hersenen wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de evolutie van complexer gedrag en een grotere afhankelijkheid van sensorische informatie om te overleven. Met de evolutie van organismen leidde de behoefte aan geavanceerdere verwerking van sensorische input (zoals zicht, gehoor, tastzin) en het vermogen tot het coördineren van complexere bewegingen tot een groei in het aantal zenuwcellen.
Het zenuwstelsel van de Conocephalus wildi, is opgebouwd uit de fundamentele eenheden van neuronen (zenuwcellen) en hun uitlopers, de zenuwvezels of axonen.
Het zenuwstelsel van deze vis was opgebouwd uit:
- Zenuwcellen (neuronen): De basiscellen van het zenuwstelsel, verantwoordelijk voor het ontvangen en doorgeven van signalen.
- Axonen (zenuwvezels): Lange uitlopers van neuronen die elektrische impulsen geleiden tussen cellen.
- Dendrieten: Korte uitlopers die signalen ontvangen van andere neuronen.
- Synapsen: Verbindingen tussen neuronen waar informatie wordt overgedragen.
Deze componenten werkten samen om een netwerk te vormen waarmee de vis zijn omgeving kon waarnemen en op stimuli kon reageren.
Tijdens de evolutie onderging de structuur van cellen grote veranderingen. Een proces genaamd myelinisatie zorgde voor de vorming van een beschermende laag rond de zenuwvezels. Er ontstonden isolerende scheden rond de zenuwcellen. Deze myelinescheden werkten als geleiders, waardoor de snelheid van elektrische signalen tussen snelle zenuwvezels opliep tot wel 120 m/s, omgerekend is dat maar liefst 435 km/uur! En dat over een afstand van slechts enkele nanometers, oftewel een tienmiljoenste van een millimeter!
Het reptielenbrein (hersenstam)
Het brein van een dinosauriër
Bij de evolutie van vissen, via amfibieën naar reptielen werd de structuur van de hersenen steeds complexer. De hersenen van dinosauriërs bijvoorbeeld hadden een unieke structuur. Deze primitieve reptielenhersenen zijn door alle reptielen én zoogdieren geërfd.
Het brein van een dinosauriër bestond uit de hersenstam en de hypothalamus, vergelijkbaar met dat van andere reptielen. Het regelde essentiële overlevingsfuncties zoals ademhaling en bloedsomloop en richtte zich vooral op voeding en voortplanting.
Toen de reptielen ontstonden, kregen deze organen de capaciteiten die nodig waren om op het land te overleven. De hersenen werden geleidelijk groter, als reactie op de steeds hogere eisen van de omgeving.
Het zoogdierenbrein is een evolutionair jonger deel van de hersenen dat zich over het reptielenbrein heeft ontwikkeld.
Het zoogdierenbrein bestond voornamelijk uit de hersenstam en een klein deel van de hersenschors, wat voldoende was voor basale functies zoals overleven en voortplanting. Toen zoogdieren zich ontwikkelden richting de mens, namen hun hersenen in grootte en complexiteit toe. Vooral de hersenschors, en met name de neocortex, evolueerde, wat zorgde voor hogere cognitieve functies.
Het zoogdierenbrein is iets verder ontwikkeld dan het reptielenbrein, maar het blijft ook gericht op overleven. Zoogdierhersenen zijn bedekt met een dunne geplooide laag, de hersenschors. Deze laag is ontstaan en mogelijk een bijproduct van de ijstijd. De expansie en complexiteit van de hersenschors zouden beïnvloed kunnen zijn door de omgevingsdruk van die periode. Sommige wetenschappers denken dat het fluctuerende klimaat en de hogere eisen om zich aan te passen aan deze omstandigheden, de evolutie van een grotere hersenschors hebben gestimuleerd.
En toen….ongeveer 7 miljoen jaar geleden, verscheen de hersenschors in een nieuw soort zoogdier: de hominiden, de eerste mensachtigen! De ontwikkeling van de hersenschors was een geleidelijk proces van enkele miljoenen jaren. De eerste mensachtigen met een grotere herseninhoud, zoals Homo habilis, verschenen zo'n 2,5 miljoen jaar geleden. Homo sapiens, de moderne mens, ontstond ongeveer 300.000 jaar geleden, in Afrika.
Binnenin de hersenen was het oppervlak rondom verdeeld in duizenden en nog eens duizenden kolommen, die elk nog geen millimeter groot waren! Elke kolom bevatte ontelbare hersencellen, neuronen die duizenden minuscule vertakte en krioelende communicatiedraden telden waarlangs ze elkaar met gigantische snelheden boodschappen doorzenden. Informatie van en over de buitenwereld werd hier doorheen geleid, om te worden gefilterd en verwerkt. Hier werden enorm ingewikkelde zenuwnetwerken in gang gezet en hier kwam ruimte voor geheugen- en ervaringsopslag.
Neuronen communiceren met elkaar via synapsen, gespecialiseerde structuren waar twee neuronen elkaar bijna raken. De communicatie gebeurt door middel van elektrische en chemische signalen, waarbij neurotransmitters een cruciale rol spelen.
Hoe werken synapsen
Synapsen zijn cruciaal voor alle functies van het zenuwstelsel. Ze maken communicatie tussen neuronen mogelijk en stellen de hersenen in staat informatie te verwerken, bewegingen te controleren en andere complexe taken uit te voeren.
- Signaalaankomst:
Een elektrisch signaal (actiepotentiaal) reist door het axon van het eerste neuron (presynaptisch neuron).
- Afgifte van neurotransmitters:
Wanneer het signaal het einde van het axon (axonterminal) bereikt, activeert het de afgifte van chemische boodschappers, neurotransmitters genaamd, van het presynaptische neuron naar de synaptische spleet.
- Receptorbinding:
Deze neurotransmitters verspreiden zich door de synaptische spleet en binden aan specifieke receptoren op het membraan van het ontvangende neuron (postsynaptisch neuron).
- Signaaloverdracht:
De binding van neurotransmitters aan receptoren kan een elektrisch signaal in het postsynaptische neuron opwekken of afremmen.
- Signaalbeëindiging:
Er zijn mechanismen aanwezig om de neurotransmitters snel uit de synaptische spleet te verwijderen of te deactiveren, waardoor continue stimulatie van het postsynaptische neuron wordt voorkomen.
Neurotransmitters zijn chemische stoffen die signalen tussen neuronen in de hersenen en door het lichaam overbrengen.
De neurotransmitter bindt zich aan receptoren op de volgende neuron, waardoor een nieuw elektrisch signaal wordt geactiveerd of een andere actie wordt gestart.
Receptoren vangen signalen van binnen of buiten de cel op en geven die weer door.
Synaptische plasticiteit is het vermogen van de verbindingen tussen twee neuronen om van sterkte te veranderen.
De elektrische spanning die bij het doorgeven van een impuls optreedt kan in sterkte variëren. Dit zou de neurochemische basis kunnen zijn om dingen te leren en het geheugen op te bouwen. Synaptische plasticiteit is de pijler waarop de vervormbaarheid van de hersenen rust. Lees verder Synaptische plasticiteit
De hersenen van de mens werden alsmaar groter
De evolutie van grotere hersenen bij mensen is een complex proces. Belangrijke factoren zijn onder andere een gevarieerde voeding, leerprocessen en complexe sociale interacties. Deze factoren hebben mogelijk geleid tot de ontwikkeling van grotere hersenen die meer informatie kunnen verwerken en opslaan, wat een evolutionair voordeel bood.
Onze hersenen zullen de komende 10.000 jaar waarschijnlijk niet veel groter worden, maar de hoeveelheid informatie zal exponentieel blijven groeien en een vermenigvuldigingsproces willen doormaken. Om al deze informatie op te kunnen slaan, zal er een externe 'ruimte' nodig zijn. Daarom verwacht ik dat al deze data in microchips zullen worden opgeslagen, die in de "nabije verre" toekomst mogelijk óf op het lichaam óf zelfs in onze hersenen geïmplanteerd gaan worden. Dit proces is al verder dan in de startblokken.
- Het combineren van menselijke intelligentie met kunstmatige intelligentie is geen science fiction meer , maar is nu werkelijkheid door neurale netwerkchipimplantaten. Deze chips kunnen cognitieve functies verbeteren, verloren vaardigheden herstellen en nieuwe vormen van communicatie mogelijk maken. Denk aan een toekomst waarin herinneringen opgeslagen en opnieuw afgespeeld kunnen worden, en vaardigheden gedownload kunnen worden.
Een brein-computerinterface (BCI) is een directe communicatieroute tussen de elektrische activiteit van de hersenen en een extern apparaat, zoals een computer of een robotarm. BCI's zijn bedoeld om hersensignalen om te zetten in commando's die externe apparaten kunnen aansturen, wat mogelijk de functie van mensen met een beperking kan herstellen of nieuwe vormen van interactie met technologie mogelijk kan maken.
Neuralink, een Amerikaans bedrijf opgericht door Elon 'multi-money-Musk', ontwikkelt implanteerbare hersenchip-interfaces (BCI's) en overheerst momenteel de markt. Aanvankelijk overwoog ik verder te gaan met de technologieën die Stephen Hawking hielpen. Hij was een icoon voor mensen met communicatieve beperkingen en legde de basis voor nieuwe manieren van denken en communiceren. Dit was revolutionair, vooral omdat mind-machine interfaces nog steeds in ontwikkeling zijn.
Maar ik heb nu een bedrijf ontdekt die me in staat stelt dit proces vanuit een goed perspectief te benaderen: Neuralink-concurrent Paradromics voltooit eerste menselijk implantaat.
Inside Paradromics, de concurrent van Neuralink die voor het einde van het decennium hersenimplantaten op de markt hoopt te brengen
"We bouwen in wezen aan een medisch hulpmiddel om aan onvervulde behoeften te voldoen. Dat stelt ons in staat om verbinding te maken met de hersenen en gegevens van de hersenen te ontvangen. Die medische hulpmiddelen worden voorgeschreven door artsen. Ze worden geïmplanteerd bij patiënten. En ze worden betaald door particuliere verzekeringsmaatschappijen."
Paradromics en andere bedrijven werken momenteel (nog) aan hersen-computerinterfaces (BCI's) met het oog op medische toepassingen, en dat kan een belangrijke stap zijn naar bredere toepassingen in de toekomst.
- Medische toepassingen: De focus op medische toepassingen, zoals het herstellen van motorische functies of het verbeteren van communicatie voor mensen met beperkingen, kan de acceptatie van BCI's bevorderen.
- Technologische voordelen: Als BCI's succesvol zijn in het verbeteren van cognitieve functies of geheugen, zal dat de interesse in bredere toepassingen zeker vergroten.
- Ethische Overwegingen: Hoewel ethische bezwaren nu belangrijk zijn, kunnen maatschappelijke normen en waarden in de toekomst evolueren. Wat vandaag controversieel is, kan over een paar decennia als normaal worden beschouwd.
- Hersencapaciteit: De mogelijkheid om de opslagcapaciteit en verwerkingskracht van de hersenen te vergroten, zou o.a. kunnen leiden tot verbeterde leerprocessen en mogelijk tot een veel breder scala aan vaardigheden.
- Risico's en regulatie: Zelfs als ethische bezwaren minder belangrijk worden, blijven er risico's en de noodzaak voor regulatie bestaan. Het is cruciaal dat de technologie veilig en verantwoord wordt toegepast.
De evolutie van de hersenen is langzaam proces, terwijl de hoeveelheid beschikbare informatie en technologie exponentieel groeit. Dit creëert een duidelijke behoefte aan oplossingen zoals BCI's. De toekomst van BCI's lijkt dus een veelbelovende weg te zijn om de kloof tussen de beperkte capaciteit van de menselijke hersenen en de groeiende informatiestroom te overbruggen. Het zal interessant zijn om te zien hoe deze technologieën zich ontwikkelen en geïntegreerd worden.
Neuromorfische computing
De huidige BCI's worden echter beperkt door hun vermogen om hersensignalen te interpreteren en te verwerken. Neuromorfische computing, een vakgebied geïnspireerd door de structuur en functie van het menselijk brein, heeft de potentie om deze beperkingen te overwinnen en meer natuurlijke en intuïtieve mens-machine-interacties mogelijk te maken.
Neurale netwerken zijn softwaremodellen geïnspireerd op de werking van de hersenen. Ze bootsen na hoe neuronen via synapsen met elkaar communiceren: hoe meer neuronen actief zijn, hoe sterker hun verbindingen worden.
Neurale netwerken lossen complexe problemen op met grote hoeveelheden data en worden veel toegepast in sectoren waar AI-modellen steeds belangrijker worden, zoals bij transport en in de gezondheidszorg.
Hoe neuromorfe computing het menselijk brein nabootst
Neuromorfisch computergebruik richt zich op het ontwikkelen van computersystemen die de structuur en werking van het menselijk brein nabootsen. Dit gebeurt door kunstmatige neurale netwerken (ANN's) te gebruiken, die zijn ontworpen om het gedrag van biologische neuronen en synapsen na te bootsen. Neuromorfe systemen verwerken informatie op een zeer parallelle en adaptieve manier met behulp van een combinatie van analoge en digitale circuits, net zoals het menselijk brein.
Het onderscheid tussen implanteerbare en niet-implanteerbare BCI's is cruciaal, waarbij implanteerbare BCI's een hogere nauwkeurigheid bieden maar ook bepaalde risico's met zich meebrengen. Ondanks de veelbelovende vooruitgang blijven er naast cyberbeveiliging uitdagingen bestaan zoals de privacy van gegevens en ethische overwegingen. De groeiende belangstelling voor BCI's, de toenemende beschikbaarheid op de markt en het lopende onderzoek beloven echter een potentiële toekomst waarin BCI's worden geïntegreerd in verschillende aspecten van het dagelijks leven. Maar is dit potentieel haalbaar of wenselijk? Eén ding is zeker, het zal nog enkele decennia duren.
New brain-computer interface allows man with ALS to speak again using brain implant and AI
Een ontroerend filmfragment vertelt zijn beleving.
De nieuwe brain-computerinterface (BCI)-technologie, ontwikkeld door onderzoekers van UC Davis Health. Deze technologie, getest bij een 45-jarige man met ALS, maakt het mogelijk om een breed scala aan vocalisaties te uiten, inclusief tussenwerpsels en emoties, en biedt een aanzienlijke vooruitgang in de communicatie voor mensen met spraakstoornissen.
Elke technologische doorbraak brengt zowel kansen als risico's met zich mee. BCI kan mensen een manier bieden om te communiceren, zelfs als ze hun eigen stem niet meer kunnen gebruiken. Maar het kan ook leiden tot gedachtencontrole en manipulatie.Technologie is neutraal en het zijn de intenties van gebruikers die haar richting bepalen.
Wetten Zijn Geen Schild
Men zou kunnen stellen dat wetgeving misbruik van deze technologie kan voorkomen. Maar wetten zijn mensenwerk, en mensen overtreden nou eenmaal (graag) wetten. De geschiedenis leert dat ethiek vaak het onderspit delft wanneer belangen groot genoeg zijn.
De mens behoort tot het dierenrijk. En sommige mensen gedragen zich als beesten — gedreven door macht, hebzucht of ideologie. Het zijn deze beesten die zich nu al in de handen wrijven bij het vooruitzicht van directe toegang tot het menselijk brein. Met de mogelijkheid om rechtstreeks met de hersenen te communiceren, kunnen individuen of organisaties mogelijk de gedachten en acties van een individu gaan beheersen of manipuleren.
Mijn gedachte over de vooruitstrevende technologie, die met toenemende mate wordt beheerst door AI, is dat deze technologie eigenlijk niet geschikt is voor de mensheid, gezien de individuen die zich nu al in hun handen wrijven...
Einstein's formule E=mc² gaf inzicht hoe de energie van het Universum is verdeeld. maar dit leidde tegelijkertijd tot het Manhattanproject voor de ontwikkeling van de kernbom. Mede als tegenwicht tegen de vermeende Duitse ontwikkeling van een kernwapen. De angst voor de Duitse atoombom, ingegeven door onder andere waarschuwingen van Albert Einstein, was een belangrijke drijfveer voor het project.
Zo kan de brain-computerinterface (BCI) zich ontwikkelen van de huidige genezingstechnologie naar mogelijk misbruik, met alle onvoorziene gevolgen van dien....
Brain-Computer Interfaces: A New Frontier for Hackers
De belofte van BCI's is indrukwekkend, maar de technologie biedt aanvalsmogelijkheden voor hackers.
Bron: University of Maryland Global Campus
