In de interstellaire ruimte kunnen bouwstenen voor het ontstaan van leven samengesteld worden.

Meestal worden door mij Supernovae gevisualiseerd met de explosie van een zware ster 5000 jaar gelden, die in het jaar 1054 werd gezien, die de Krabnevel veroorzaakte. Onlangs is er een explosie van een ster in een ander sterrenstelsel, NGC 2442 op een afstand van 50 miljoen lichtjaar, waargenomen en op beeld vastgelegd. Supernovae verspreiden elementen die vermengd worden met gas- en stofwolken in de interstellaire ruimte.

Supernova 2015 F
MP4 bestand – 7,4 MB 419 downloads

De eigenlijke Supernova 2015F vond plaats toen er nog dinosauriërs op Aarde rondliepen, maar het licht van deze spectaculaire gebeurtenis bereikte ons pas in het jaar 2015. 

Supernovae slingeren fundamentele elementen de ruimte in en zorgen voor een scheikundige evolutie die aan de biologische evolutie voorafgaat.

De fundamentele bouwstenen van het leven zoals wij dat kennen (organische moleculen en aminozuren) komen overal in het heelal voor, in de interstellaire ruimte. Het is een logisch gevolg van de vele miljoenen Supernovae die overal in het Universum al miljarden jaren plaatsvonden.  Gemiddeld explodeert twee keer per eeuw een zware ster in de Melkweg. Aangezien er honderden miljarden sterrenstelsels zijn, ontploffen zo’n 20 sterren per seconde als supernova.

Supernovarestanten vermengen zich met immense gas-en stofwolken. Hierin krioelt het van elementaire deeltjes. In een tijdspanne van vele miljarden jaren, zijn deze deeltjes voortdurend onderhevig geweest aan fundamentele krachten die voor voor een continue krachtenspel zorgden van afstoting of aantrekking. Miljarden jaren zijn er isotopen gevormd, neutronen ingevangen, elektronen uit hun banen geschoten, atomen aangeslagen en vervallen. Op atomaire schaal bestaat elkaar raken of met elkaar botsen niet eens, maar zijn het energieën die op extreem korte afstand worden uitgewisseld. 

Kortom, het is niet verwonderlijk dat op grote schaal verbindingen tot stand komen en dus ook moleculen gevormd kunnen worden in deze interstellaire ruimte.

Propylcyanide is een complexe molecule koolwaterstof/ stikstof met de formule C4H7

Sagittarius A*, ook wel bekend als Sgr A*, is een superzwaar zwart gat in het centrum van de Melkweg.

Sagittarius B2 is een schijf van moleculair gas, dat zich in een omloopbaan om het centrum bevindt.

Bouwstenen van het leven kunnen ontstaan in de ruimte Bron: Astroblogs

Aminozuren zijn de bouwstenen voor het leven, in ieder geval op Aarde. Het ligt voor de hand dat deze fundamentele verbindingen, gedurende vele miljarden jaren in de ruimte hebben kunnen ontstaan, en via kometen en meteorieten op de honderden miljarden sterren afvliegen. Vervolgens worden fundamentele en moleculaire verbindingen op vele miljarden planeten ‘ingezaaid’.

Vorming complexe moleculen.

Na miljoenen jaren ontstaan op stofdeeltjes korstjes van ijs. Dat ijs methaan en methanol (een mengsel is van koolmonoxide (CO) en waterstof). Die moleculen kunnen uiteenvallen wanneer ze worden bestraald door energierijke lichtdeeltjes, die wijdt verspreid zijn in de ruimte, als druppels water in een oceaan. Na het uiteenvallen kunnen de fragmenten met elkaar reageren en samen grotere en complexe moleculen vormen. 

Eén van de nieuw ontdekte moleculen is cyanomethanimine, een chemisch tussenproduct van adenine, één van die vier nucleobasen die de “treden” vormen van de ladderachtige structuur van DNA. Het andere molecuul is ethanamine, eveneens een chemisch tussenproduct, ditmaal van alanine, één van de twintig aminozuren in de genetische code. Het feit dat deze moleculen zijn aangetroffen in een interstellaire gaswolk, suggereert dat deze bouwstenen van aminozuren en ook van DNA kunnen worden “ingezaaid” op pasgevormde planeten. 

Het is dus goed mogelijk dat de eerste stappen richting een complexe biologische chemie zich afspelen in de koude diepten van de interstellaire ruimte. Is 'leven' dan een kenmerk dat alleen bij onze planeet hoort? Is het alleen op Aarde ontstaan?

Nee dus! Biogenese, het ontstaan van leven uit dode materie, is een proces dat in het hele universum plaatsvindt, want, zoals gezegd: er zijn honderden miljarden ‘Zonnestelsels”.

The First Living Things
MP4 bestand – 18,7 MB 431 downloads

De oudste fossiele aanwijzingen voor het bestaan van leven zijn 3,5 miljard jaar oud. Bijna al die tijd bestaat het leven uit simpele eencelligen (prokaryoten) en later ook uit eencelligen met aparte, gespecialiseerde cel onderdelen (eukaryoten). 

Levend organisme heeft het vermogen om mengsels van koolstof, waterstof, stikstof en zuurstof tot complexe verbindingen om te vormen voor eigen energie en groei, én.….om zichzelf te kopiëren!!

Voor het volgende vermeld ik de bron: Scientias.nl

Toen de aarde zo’n 4,5 miljard jaar geleden ontstond, was het een steriele planeet waar niets kon leven. Het was een kokende heksenketel bestaande uit vulkanen die uitbarstten, meteorieten die op aarde regenden en hete, schadelijke gassen. Een miljard jaar later was het een rustige, waterrijke planeet vol met microbieel leven: de voorouders van al het leven op aarde.”

Hoe ontstond het leven?
Maar het meest interessant is natuurlijk de periode tussen het moment waarop de Aarde levenloos was en het moment waarop leven ontstond. Waar kwamen de ingrediënten voor leven vandaan? En hoe ontstond dat leven vervolgens? En waar? 

Voor zijn theorie combineerde de onderzoeker Dr. Sankar Chatterjee, Texas University,  enkele theorieën omtrent chemische evolutie en bewijzen omtrent de geologie op de jonge Aarde.

Vier fasen
Volgens de onderzoekers is de totstandkoming van leven op aarde het beste onder te verdelen in vier fasen

 1. In de eerste fase is de jonge Aarde zich nog aan het vormen 

Afkoelende en ontgassende gesteenten 

Planetoïden, meteorieten en kometen kwamen regelmatig op de jonde Aarde terecht. Ze brachten niet alleen de bouwstenen voor leven mee, maar vormden tevens enorme kraters die dienst deden als enorme mengplaats waarin de elementen van leven samenkomen. De aanwezigheid van water op Aarde was van wezenlijk belang wil er leven kunnen ontstaan. 

Kometen zijn brokstukken van enkele honderden meters tot enkele kilometers groot. Naast veel puin en gruis brengen kometen gigantisch veel ijs mee: komeetinslagen hebben de oceanen gevuld.

Regelmatig boren planetoïden en meteorieten zich door de aardkorst heen, waardoor hydrothermale bronnen ontstaan. Hydrothermale bronnen (met opgewarmd water) komen ook voor rond vulkanisch actieve gebieden, zoals warme bronnen, fumarolen, Black Smokers en geisers.

Hydrothermal Vents In The Deep Sea
MP4 bestand – 34,7 MB 421 downloads

Er zijn verschillende theorieën over en claims gelegd op de locatie, waar precies op de Aarde het leven zou zijn ontstaan. Was het in de duistere diepten van de oceaan, of meer aan de oppervlakte?

De oudste fossielen zijn 3,5 miljard jaar oude stromatolieten.

1. De Gebande IJzer Formatie van Isua, West-Groenland... - Natuurinformatie

2. Eén van de oudste sporen van leven ontdekt in 3,5 miljard oude rotsen...Dresser-formatie in West-Australië.

3. Nieuw bewijs dat leven op aarde begon in 'kleine warme vijvers'

Volgens andere onderzoekers zou het leven op aarde ergens tussen 3,7 en 4,5 miljard jaar geleden zijn ontstaan, nadat meteorieten op aarde insloegen. De ruimtestenen zouden ervoor gezorgd hebben dat voor leven zo essentiële elementen in de warme, kleine vijvers ‘lekten’. Vervolgens gingen die basale moleculaire bouwstenen verbindingen met elkaar aan dankzij afwisselende perioden van droogte en nattigheid.

Ik ga nu deze theorieën reconstrueren om te zien waar ik uitkom, waar en wanneer de oudste gesteenten gevonden zijn en het eerste leven heeft kunnen beginnen. Er liggen claims op beide formaties, Australië en Groenland en beiden gaan terug tot 3,5 óf 3,8 miljard jaar geleden.

Bijna 4 miljard jaar geleden lagen de continenten anders dan nu, sterker nog: het supercontinent Ur, gevormd in het Archaeïcum was 'slechts' 3,1 miljard jaar geleden het allereerste continent. Maar dan moet er in ieder geval één continent geweest zijn om tussen 3,5 en 3,8 miljard jaar geleden het eerste leven te kunnen laten beginnen. Of is het eerste leven dan tóch in diepe oceanen ontstaan zoals wéér andere theorieën voorstellen......  

Sinds er oceanen zijn is het vanzelfsprekend dat op de oceaanbodems voortdurende vulkanische uitbarstingen zijn door de hitte van het toen nog met gloeiende lava bedekte aardoppervlak, miljoenen jaren later weliswaar bedolven door oceanen. Door onderzeese lavastromingen, werd op de oceaanbodem magma afgezet en vormde onderzeese gebergten, zie uiteenlopende platen. Op ondiepe plaatsen werden Kratons gevormd en ontstonden de eerste continenten. 

Earth Is A History
MP4 bestand – 33,8 MB 410 downloads

Zowel de continentale als de oceanische korst drijven op de Aardmantel.

Traditioneel bepaalden geologen de leeftijd van een continent op basis van de oudste blootgestelde rots, een soort graniet. Omdat graniet de basis vormt van continenten, gingen geologen ervan uit dat al het gevonden graniet dateert van de vorming van het continent. 

Het  magma steeg langzaam op naar de aardoppervlakte, omdat het lichter was dan het vaste gesteente. Tijdens de reis naar boven koelde het magma langzaam af en konden de eerste kristallen groeien, net zoals ijskristallen in bevriezend water. Gedurende het afkoelen bleven de kristallen net zo lang doorgroeien tot alle mineralen waren uitgekristalliseerd. Aan de trage afkoeling en lange groeiperiode dankt graniet zijn grote kristallen. 

Tot op de dag van vandaag is er veel controverse over waar, wanneer en hoe de zogenaamde supercontinenten - Pangea, Gondwana, Rodinia, Columbia, Ur, Vaalbara - zijn gemaakt en gebroken. Continenten en supercontinenten omlijsten die controverse door alle nodige achtergrondinformatie te geven over hoe continentale korst wordt gevormd, gewijzigd en vernietigd, en welke krachten platen verplaatsen.

Het boek bespreekt ook hoe deze processen de samenstelling van zeewater, het klimaat en de evolutie van het leven beïnvloeden. Rogers en Santosh beginnen met een overzicht van platentektoniek en beschrijven vervolgens de samenstelling, productie en vernietiging van continentale en oceanische korst, en laten zien dat cratons of assemblages van cratons de eerste echte continenten werden, ongeveer een miljard jaar na de vroegste continentale korst is geëvolueerd.

Continental Drift 3 Billion Years
MP4 bestand – 14,6 MB 419 downloads

Het eerste samengevoegde continent bestond uit twee cratons  

We weten dat tektonische activiteit continenten opbouwt. Maar er is nog steeds discussie over het al dan niet bestaan ​​van continenten zo'n 3 miljard jaar geleden.

Er zijn nog geen definitieve antwoorden hoe het eerste continent ontstond, maar er is wel bewijs gevonden van de locaties van de allereerste 2 cratons, dat zijn vaste stukken continentale korst, waar de rest van het continent in de de loop een miljard jaar is aangegroeid. 

  • KAAPVAAL CRATON: die nu bestaat in Zuid-Afrika.
  • PILBARA CRATON: die zich nu in West-Australië bevindt.

Deze korst van het supercontinent Vaalbara dateert van 2,7 tot 3,6 miljard jaar geleden. Het gesteente bevat tevens de oudste sporen van leven op aarde. Alleen de gesteentes van de Isuagordel van westelijk Groenland zijn nog ouder.

De Kaapvaal Craton van Zuid-Afrika uit het Archeïcum en de Pilbara Craton van Australië zijn de enige twee gebieden in de wereld waar graniet-Greenstone-terreinen variërend in leeftijd tussen 3,6 en 2,7 miljard jaar geleden (Ga) zijn geweest en bewaard in een relatief ongerepte staat. 

Vanuit het late Archeïcum tot het Paleoproterozoïcum (2,7 ± 2,1 Ga) bedekten reeksen vulkanische sedimenten op ongelijke wijze beide cratons en geven aan dat de cratons redelijk stabiel waren vóór 2,7 Ga.

Door de structurele sedimenten van deze twee cratons in Zuid-Afrika en Australië te analyseren, konden wetenschappers zoeken naar overeenkomsten. Wat ze ontdekten was dat niet alleen de sedimentaire sequenties overeenkomsten vertonen op beide cratons, maar dat ook de geochronologische en de paleomagnetische studies overeenkwamen. Ongeveer 2,5 miljard jaar geleden werd aangenomen dat deze landmassa's uit elkaar zijn gescheurd op uiteenlopende platen. Hun driftpaden leveren verder bewijs dat ze ooit verbonden waren.

Het supercontinent Ur

De goudkringloop van de aardkorst begon op Ur.

Hoe en waarom?

De grootste goudvoorraad ter wereld werd geleverd in het Archaïsche Witwatersrand sedimentaire bekken, gelegen in het centrale deel van de Kaapvaal Craton van Zuid-Afrika. De geologische samenstelling is een klastische sedimentaire afzetting, (die bestaat uit fragmenten van afgebroken gesteente, zogenaamde klasten),  heeft meer dan een derde van al het goud dat ooit op de planeet is geproduceerd, opgeleverd.  

The Witwatersrand Basin map

Carbon-seam, koolstofnaden, bestaat uit goud gebonden aan koolstof. Er werd gedacht dat vrijwel alle verbindingen tussen goud en organische moleculen tot stand kwamen via een ander element dan koolstof, bijvoorbeeld via een zwavelverbinding

Meer als de helft van het goud gewonnen uit de Witwatersrand Bassin, is afkomstig uit dunne koolstofnaden. In de Witwatersrand is ongeveer 40% van het goud nauw verbonden met koolstof in zogenoemde "koolstof-Bassin-naadriffen".

Koolstofnaden zijn overwegend samengesteld uit kerogeen, een koolwaterstof ontstaan uit algen gevormd in de allereerste oceanen van de vroege Aarde, afgeleid van levende organismen in microbiële matbedekking die gelijktijdig met de sedimentaire afzetting groeide. Deze naden hadden een filamenteuze vorm.

Filamenteuze algen worden ook vaak draadalgen genoemd. Filamenteuze algen komen voor als fijne groene draden in de vorm van drijvende matten. Deze matten hechtten zich destijds aan het gesteente.

Het Witwatersrand-Bassin werd gevormd als “reactie” op een reeks bewegingen van aardkorstplaten, de eerste tektonische bewegingen! Tektonische omkering na de uitvloeiing van 2,9 Ga andesitisch (mineralen bevattend) lava leidde tot een verschuiving naar continentale sedimentatie. Deze fase ging gepaard met de grootste bekende goudconcentratie in de geschiedenis van de Aarde, aanvankelijk door  microbiële hechting aan opkomende kolonies van waarschijnlijk cyanobacteriën in omgevingen nabij de kustlijn, vervolgens door mechanische bewerking van de goudrijke microbiële matten om door conglomeraten geleverde ‘placerafzettingen’ te vormen.

In de geologie is een ‘placerafzetting’ of placer een opeenhoping van waardevolle mineralen gevormd door scheiding van een specifiek brongesteente tijdens sedimentaire processen. Placer-mijnbouw is een belangrijke bron van goudwinning en was de belangrijkste techniek die werd gebruikt in de beginjaren van veel goudkoorts, waaronder de California Gold Rush.

Placer-mijnbouw is de winning van alluviale, losse afzettingen van mineralen. Dit kan gebeuren door bovengrondse mijnbouw of door verschillende oppervlakte graafwerktuigen en tunnelbouw. Placer-mijnbouw wordt vaak gebruikt voor edelmetaalafzettingen met name goud en edelstenen, die beide vaak worden aangetroffen in zogenoemde alluviale afzettingen.

Aangenomen wordt dat de bron van de enorme hoeveelheid goud in de Witwatersrand het hele door Greenstone gedomineerde Archaïsche kratonische oppervlak is, dat werd onderworpen aan intensieve chemische verwering waardoor grootschalige uitloging van goud door gelijktijdige oppervlaktewateren mogelijk werd.

Goudertsen in aders zijn vaak gevormd als gevolg van zogenoemde hydrothermale processen, zie verderop. Dit zijn processen waarin hete waterige oplossingen in de ondergrond een rol spelen. In die oplossingen komt goud voor als een opgeloste bisulfide verbinding, een zwavel-chemische zout-ion in een bijtende oplossing.

Zwavelchemie staat natuurlijk heel dicht bij vulkanisme. 

Pdf The-continent-of-ur.

The continent of Ur and the beginning of the crustal gold cycle.

Heftige-sterexplosies-smeedden-het-grootste-deel-van-de-goudvoorraad

Deze zijn hier op Aarde te vinden o.a. in Zuid-Afrika, Australië (Pilbara) en Canada (Canadian Craton) dus op cratons van de allereerste continenten. 

Algemene chemie

Koolstof, zuurstof, ijzer, kalium, calcium en ook goud zijn anorganische elementen. Alle organismen op aarde zijn opgebouwd uit organische elementen, de bouwstenen voor het organisme. Even ter herinnering: al deze elementen zijn gevormd tijdens een supernova. De anorganische elementen zijn belangrijk voor het organisme om 'n aantal processen in gang te zetten. Als organismen in staat zijn zelf organische stoffen te maken, worden ze autotroof genoemd.

Cyanobacteriën hebben een autotrofe levenswijze, zij passen fotosynthese toe. Deze organismen kunnen met behulp van anorganische stoffen, zoals CO2 H2O en dus ook goud zich zelf onderhouden......zoals in de pdf is te lezen. Terwijl bladgroen bevattende planten alle foto-autotroof zijn, zijn cyanobacteriën zowel foto-autotroof  als chemo-autotroof.

Bij de chemo-autotrofe organismen is de energiebron voor de koolstofassimilatie de energie die vrijkomt bij de oxidatie van anorganische verbindingen. Men spreekt daarom meestal over chemosynthese. 

Cyanobacteriën zijn slimme minialchemisten: ze kunnen goud laten neerslaan. 

Het was in de ondiepe wateren rond Ur dat fotosynthetisch- en chemosynthetisch leven zich voor het eerst ontwikkelde. Dit is waar de gouden cyclus begint.

Micro-organismen die in staat zijn om actief goud op te lossen en terug neer te slaan, hebben een grotere rol in de biogeochemische cycli van goud dan eerder werd aangenomen. Recent onderzoek suggereert dat bacteriën en eencelligen betrokken waren bij elke stap van de biogeochemische cyclus van goud, van de vorming van primaire mineralisatie in hydrothermale en diepe ondergrondse systemen tot het oplosbaar maken, verspreiding en her-concentratie ervan als secundair goud (goudklompjes en schilfertjes) onder oppervlakteomstandigheden. Enzymatisch gekatalyseerde precipitatie (neerslaan) van goud is waargenomen in thermofiele en hyperthermofiele bacteriën en archaea (bijvoorbeeld Thermotoga maritiem, Pyrobaculum islandicum, 'n eencellig micro-organisme), en hun activiteit leidde tot de vorming van goud- en zilverhoudende schilfers o.a. in de warmwaterbronnen van Nieuw-Zeeland. Bron: o.a. New Scientist

Er vond een evolutie plaats van hiërarchische microbiële matten in de ondiepe onderzeese omgeving rond Ur

Ur was dus het eerste aaneengesloten continent, dat drie miljard jaar geleden gevormd werd, gevolgd door Arctica een half miljard jaar later. Nog eens een half miljard jaar gingen voorbij voordat Baltica en Atlantica opdoken. De vier continenten zwierven afzonderlijk rond totdat Arctica en Baltica ongeveer anderhalf miljard jaar geleden in botsing kwamen met wat nu Oost-Antarctica is om het continent Nuna (Columbia) te vormen.

Toen Nuna, Atlantica en Ur een miljard jaar geleden naar elkaar toedreven, werd het supercontinent Rodinia gevormd. Na 300 miljoen jaar scheidden de drie landmassa’s zich van elkaar voor ongeveer 400 miljoen jaar en kwamen vervolgens weer samen in een nieuwe samenvoeging, Pangea.

Supercontinents Vaalbara To Pangaea
MP4 bestand – 30,6 MB 516 downloads

Greenstone-belts zijn gordels van vulkanisch stollingsgesteenten die voorkomen in smalle bekkens van cratons bestaan uit graniet en gneis.

  • Graniet is een stollings- en dieptegesteente dat voornamelijk bestaat uit kwarts en veldspaat 
  • Gneis is een metamorf gesteente en bestaat uit langgerekte kwarts en veldspaatkristallen. Onder invloed van hoge druk en temperatuur in de aardkorst is het gesteente gedeformeerd. Hierdoor zijn de kristallen in een bepaalde richting komen te liggen waardoor het gebande uiterlijk van de gneis ontstaat. Van oorsprong is een gneis vaak graniet of zandsteen geweest voordat het werd vervormd. Zandsteen ontstaat door verkitting van de korrels in afzettingen van zand. Zandsteen is vrij hard waardoor het bij erosie vaak uitsteekt in het landschap.

Archean Greenstone-belts zijn de vroegste vormen van de lithosferische geschiedenis van de aarde. De banden zijn voornamelijk samengesteld uit met elkaar verbonden vulkanische gesteenten, waarin de groene mineralen chloriet en actinoliet worden gevormd. Hieraan hebben de Greenstone Belts hun naam te danken. Alle rotsen van cratons in een Greenstone-gordel zijn sterk gescheurd en vervormd.

Actinoliet

Chloriet

De Archean Greenstone-belts zijn belangrijk voor de kennis over de Banded Iron Formation, omdat ze aanwijzingen geven voor zuurstofgebeurtenissen in de vroege aardatmosfeer en oceanen.

Banded Iron Rocks gevonden in Isua op Groenland bevatten mogelijk de oudste fossielen van het leven op aarde, maar niet iedereen is het daarmee eens. Juist omdát deze rotsen zo vervormd zijn door een proces van verzakking, versmelting en opnieuw zijn gestold.

 

In een paper dat online werd gepubliceerd in het tijdschrift Nature, rapporteerden wetenschappers, die de oude rotsen in Groenland onderzochten, dat puur geologische processen de driehoekige rotsformaties zouden kunnen verklaren - en ondanks dat ze nog steeds gevormd kunnen worden door microbiële leven, was er niet genoeg bewijs om definitief aan te tonen dat ze dat waren. Maar: 3.5 billion-year-old-fossils-Australian-oldest-ever-found.

In oude gefossiliseerde rotsformaties, stromatolieten genaamd, gevonden in de Dresser Formation van de Pilbara-regio in West-Australië, hebben onderzoekers eindelijk sporen van organisch materiaal ontdekt. 

Dresser Formation

Goudafzettingen in Yilgarn Craton West-Australië 

Zoals gezegd zijn enkel van 's werelds belangrijkste gouddistricten te vinden in Archean Greenstone-belts: in het al genoemde Ur continent,  de Yilgarn Craton in West-Australië en de zuidelijke Superior Provincie in het oosten van Canada. Veel van de rijkste goudafzettingen ter wereld, zijn te vinden in blootgestelde pakketten van oude vulkanische en sedimentaire gesteenten die in de loop van miljoenen jaren zijn veranderd.

Norseman-Wiluna gordel

De in het Archaïcum gevormde Norseman-Wiluna Greenstone Belt in de oostelijke Goldfield provincie, bevat het grootste deel van Australië's goud deposito's, waaronder de beroemde goudmijn Super Pit .

The Super Pit Open Cut Gold Mine Kalgoorlie Western Australia
MP4 bestand – 20,4 MB 437 downloads

Op basis van de geologie van de goudconcentratiegebieden en ertsafzettingen zijn onderzoekers van mening dat de Norseman-Wiluna gordel uitgebreide hydrothermale veranderingen bevat.

 

 

Wetenschappers beweren het oudste bewijs ooit voor leven op aarde gevonden te hebben. Hun onderzoek biedt steun voor het idee dat microben ontstaan zijn rond hydrothermale bronnen. Maar, en dat hoort bij wetenschap, de reacties van collega-wetenschappers zijn verdeeld. Sommige wetenschappers zien vooral bewijzen van hydrothermale bronnen in het diepst van de zee. Andere onderzoekers naar mogelijk vroeg leven in 3,7 miljard jaar oude rotsen in Groenland, zijn behoorlijk sceptisch. Zij vinden het moeilijk te geloven dat kwetsbare microscopische structuren zouden kunnen overleven in rotsen die onderworpen zijn geweest aan hoge temperatuur en druk diep onder de grond. 

Weer andere wetenschappers zijn ervan overtuigd, dat het leven z'n oorsprong heeft gekend juist in ondiepe, zonovergoten omgevingen waar ook 3,4 tot 3,8 miljard jaar oude fossielen gevonden worden, zoals in Shark Bay's wateren in Australië. 

Stromatolieten ontstaan doordat matten of lagen van Cyanobacteriën en kalkdeeltjes worden aaneengekit tot harde, vaak dunne kalkkorstenStromatolieten zijn een van de oudste ecosystemen op aarde. 

What Are Stromatolites
MP4 bestand – 11,6 MB 433 downloads

Conclusie:

Het cruciale is, dat het leven is ontstaan ergens tussen de vorming van de Aarde 4,5 miljard jaar geleden en het verschijnen van de eerste fossielen, ongeveer 3,4 miljard jaar geleden.

In wezen maakt het niet veel uit wáár ergens op Aarde het leven is ontstaan. Maar het zijn claims die gelegd worden op bepaalde gebieden nadat vermoedelijk wetenschappelijk bewijs voor het verschijnen van het eerste leven is gevonden in rotsen van West-Groenland, Noord-Canada, Zuid-Afrika of Australië. Want alleen op deze plekken kun je de oudste rotsen – en mogelijk de oudste fossielen – vinden. Dat bewijs moet echter wel extreem gegrond zijn en aan gedetailleerde wetenschappelijke eisen voldoen.

De circulatie van water onder hoge druk en temperatuur door de aardkorst. Hydrothermale circulatie vindt voornamelijk plaats bij bronnen van warmte in de korst, zoals rond plekken van vulkanische of magmatische activiteit. 

Hydrothermale ventilatieopeningen zijn vulkanische ventilatieopeningen op de bodem van de oceaan. Anorganisch bronnen zijn onder meer ijzer, goud, zilver, koper, zink, cadmium, mangaan en zwavel. Hydrothermale ventilatieopeningen geven rijke mineralen af ​​in de bodem van de oceaan. Een ander feit is dat ze zich alleen op de bodem van de oceaan bevinden.

Hydrothermale circulatie in de oceaankorst.

De hydrothermale circulatie in de oceaankorst, bijvoorbeeld Mid-oceanische ruggen, omvat zowel de (actieve) circulatie van heet water door spleten en scheuren in de buurt van vulkanisme, als de (passieve) circulatie van koeler water door dieptegesteenten.

In beide gevallen is er 'n zelfde principe: koud zeewater met een hoge dichtheid zinkt in de basaltische oceaanbodem, komt in aanraking met een warmtebron in de korst, zet daardoor uit en stroomt daarom weer omhoog. De plekken waar het (meestal onder druk staande) water de oceaan in spuit, worden Black Smokers genoemd.

Hydrothermale circulatie onder continenten.

Hydrothermale circulatie onder continenten vindt volgens dezelfde principes plaats als onder de oceaan: het water komt in aanraking met een diepe of ondiepere warmtebron (bij vulkanisme) en begint weer omhoog te bewegen. Op de plek waar het hete water weer uit de korst omhoog komt ontstaat een hydrothermale bron: geisers, warme bronnen en Black Smokers. 

Life On The Deep Ocean Black Smokers
MP4 bestand – 30,1 MB 413 downloads

Biogenese of Abiogenese

De biochemische verwantschap en de opvolging van fossielen door de geologische tijd wijzen erop, dat alle organismen afstammen van één populatie cellen. De oudste sedimentgesteenten en ook het oceaanwater is al bijna 4 miljard jaar vol microbieel leven. De eerste levensvormen waren eencelligen en verschilden waarschijnlijk niet veel van sommige hedendaagse organismen die leven in hete, zuurstofloze milieus. Tot omstreeks twee miljard jaar geleden bleven eencellige organismen de enige levensvormen en ook op dit moment nog maken zij de essentie van de aardse biosfeer uit. De opvatting wint veld dat biogenese een proces is dat overal in het heelal optreedt waar de fysische omstandigheden dit mogelijk maken. In dat geval kan leven niet een uniek, tot de Aarde beperkt verschijnsel zijn. 

Daartegenover staat abiogenese: het ontstaan van levende materie uit niet-levende materie. Omdat de bouwstenen van het leven ontstaan kunnen zijn in de ruimte.  Het gaat hier over de beginperiode van de geschiedenis van het leven op aarde, de periode tussen de vorming van de planeet (ca. 4,5 miljard jaar geleden) en het eerste verschijnen van levende organismen (bijna 4 miljard jaar geleden). Het uitgangspunt daarbij is dat het eerste ‘leven’ ontstaan moet zijn als gevolg van chemische (of geochemische) en fysische processen.